Georganiseerd door: Bas en Martijn (?)
Deelnemers avond 1: Anne (mental coach), Aranka, Bas, Chris, Jorg, Marijke,
Ruurd, Paulina, Timon
Deelnemers avond 2: idem, alleen zonder Paulina, Ruurd en Timon
Voor vrijdagavond stond het oefenen voor de volleybalwedstrijden in de Sporthal Buitenhof op het programma. We hadden niet echt veel mensen dus drie man per team, want Anne had een oude knieblessure opgelopen door de HIT. In het begin werd er serieus geoefend op overspelen en punten scoren, maar naar mate de tijd vorderde werd het steeds meer een discussion-game; Wie kon er het beste een discussie houden tijdens het volleyballen! Daardoor hielden een aantal mensen het snel voor gezien en gingen naar huis, waarna wij nog een beetje aan klooiden.
Zaterdagavond stonden de wedstrijden op het programma. Wij hadden een probleempje, want Aranka speelden met het Leidingteam mee en Anne kon niet spelen, dus hadden we maar 5 i.p.v. 6 man in het veld. Gelukkig konden we Iwan van de WV charteren om voor ons te spelen. Mag ik u even voorstellen aan de leden van ons team. Op alfabetische volgorde:
Anne (coach): Onze mental-coach en verzorgster. Dat hield vooral in zorgen voor genoeg water in de flesjes en het dragen van de tassen met kleding (volgzaam typje)
Bas: Soms onzichtbaar, maar altijd handig (vooral handig als hij samen met Jorg in het midden staat Laten allebei de ballen aan de ander over)
Chris: Altijd handig als er lengte in de ploeg moet komen, pakt ook alle ballen; ook als hij iemand anders daarmee omver loopt en slaat erg hard op handen bij de high-five
Iwan: Toppertje, dat hij zich wilde verlagen door bij de Stam mee te spelen; Klasse Iwan!
Jorg: Ik dus, aardige service en kan daar aardig mee variëren, wil nog wel eens ballen het veld uit serveren, maar zorgt er dan ook voor dat ze goed uit zijn. Kan goed ballen in het net rammen of via het net net erover. Zorgt ervoor dat iedereen op blijft letten ook al staan we met 25-0 voor en heeft meestal pijn in z’n handen als Chris er opslaat bij een high-five; oftewel een geboren bankzitter (als we zoveel spelers zouden hebben)
Marijke: De revelatie van het toernooi, speelde in het toernooi beter dan bij de training de vorige avond waar de lichtbak het meestal moest ontgelden, maar had soms nog steeds wel de neiging om de bal in de Sporthal tegen het plafond te rammen.
Door een verlies in de 1e wedstrijd van 6-7, waar we heel dichtbij de overwinning waren, moesten we de 2e wedstrijd wel winnen. In de 1e wedstrijd hadden we nog een korte invalbeurt van Gijs, maar dat werkte niet, want we brachten het team niet meer in verwarring met onze 5 tegen 6 strategie. In de 2e wedstrijd ging het goed tot 4-4, maar daarna zijn we niet meer in de buurt van de andere gekomen en verloren we met 4-12. Vervolgens hadden we een pauze en twee verloren wedstrijden, dus dat moest anders. Door inbreng van onze coach met de peptalk en Johan met het gelul over z’n foute videobanden en zwarthandeltjes gingen wij het veld weer in. Daarna ging het verrassend beter en wonnen we de 3e wedstrijd met veel tegen weinig (21-4, geloof ik) en daarna was de 4e en voor ons beslissende wedstrijd, want wij hadden in onze poule van 5 teams nog een klein kansje op naar wij dachten de halve finale (naar later bleek de kwartfinale). Ook deze wedstrijd ging na een moeizaam begin gewonnen (6 minuten voor tijd nog steeds 6-6 in een wedstrijd van 13 minuten) met 20-9 en moesten we wachten tot de laatste wedstrijd in onze poule was gespeeld, voordat we zouden horen of we naar de halve finales gingen (wat dus de kwartfinales bleken te zijn, zoals reeds eerder gemeld). Marijke en mijn persoontje (ooh, I hate the word) en Jorg dus, zijn tijdens die wedstrijd aan het rekenen geslagen en kwamen tot de conclusie dat we op een formaliteitje na naar de veelbesproken kwartfinales zouden gaan. Joepiééé!! Na de wedstrijd te horen gekregen dat we het inderdaad goed hadden uitgerekend en daarvoor werden we getrakteerd op een concert van “de Drummende Scouters” of “de Scoutende Drummers”. Wij waren er al snel uit dat het er goed voor je uit zou zien in je verdere leven, als je bekkenist was in dit Scouting drumbandje. Daarna kwam de tweede lachwekkende act: Het team waar wij de 1e wedstrijd van hadden verloren. Die waren blijkbaar zo op elkaar uitgekeken dat ze uit het niets een gesprek met ons begonnen. Ze hadden alles zo makkelijk gewonnen (van ons met 7-6, geeft niet jongens en meisjes, na hoogmoed komt de val) en ze hadden al helemaal uitgerekend dat ze hun andere team zouden treffen in de finale, want ze waren zo goed dat ze al 3 jaar lang met z’n tweeën in de finale stonden. Dus ik nog voor gesteld om met z’n allen het volgend jaar volledig te gaan storten op het Scouting-Damtoernooi. Ik geloof dat ze het ineens weer zo druk met zichzelf hadden dat ze deze goede hint gemist hebben. Om weer verder te gaan met het ballen: Wij speelden de kwartfinale tegen het andere team van die gasten en wat waren die goed zeg nou, nou, nou. Wij speelden door de euforie stemming van het behalen van de volgende ronde meer tegen ons zelf dan tegen hun, want op zich bleven we makkelijk bij, alleen we hebben alleen met 1-0 voor gestaan en vervolgens met 12-10 verloren. Dat mocht de pret niet drukken, want daarna zijn we gewoon met z’n allen nog wat wezen drinken bij Café de Waag en heeft Aranka de nieuwe brug van de Peperstraat van hééél dichtbij gezien. Uiteindelijk kwam Mark ook nog naar de Waag en werden we er om 2.00 gewoon uitgeschopt, want ze gingen dicht. Ik vond dit een van de leukere opkomsten in dit prille seizoen en hoop dat er nog een hoop van zulk soort komen.
